Bilmem ilgilenir misiniz ama……..Geri Döndüm…

Tam 15 aydır yazı yazmamışım sevgili bloğuma..Neden bu haksızlığı yaptım, severek açtığım ve onlarca yazıyı heyecanla eklediğim sayfama; bilemiyorum.. O kadar çok şey değişti ki hayatımda..

En büyük değişiklik özel hayatımda…Bu pekçok insanın yaşadığı, yaşamak üzere olduğu veya yaşayacağı bir durum farkındayım..Ama insan kendi başına gelince heyecanlanıyor, ne yapacağını şaşırıyor, mutlu oluyor, hatta belki hafiften buldumcuk oluyor, kaybetmekten korkuyor, üzerine titriyor , özümsüyor, benimsiyor, nazar değmesinden çekiniyor ve illa ki kendi yaşadıklarını özel sanıyor…Hani her sınıfın kendince “Hababam Sınıfı” olması gibi:)

Diğer bir değişiklik ise iş hayatımla ilgili..Aslında artık bir “iş hayatım” yok..5 senedir, yani  yaklaşık 1825 gündür hayatımda olan şirketimden istifa ettim..Kolay olmadı tabii, aylarca süren kararsızlıklar, duygusallıklar, aidiyet duygusu, kıdem (tabiri caizse ‘kaşarlanma’) rahatlığını bırakıp gitme cesareti -ya da aptallığı mı demeliyim- , ‘iş bulmadan sakın ayrılma’ uyarıları, bunalmalar, trafikte geçen saatler, sinir bozuklukları, stres ve agresiflik.. Bütün bunlar iş yerindeki son aylarımı özetliyordu diyebilirim.. Her gün evime gider gibi rahatlıkla girip-çıktığım, her ayrıntısını ezbere bildiğim, tüm personelini çok iyi tanıdığım bir kurumdan çıkıp gitmek zor oldu..Üstelik maddi tüm haklarımı bırakmış olmak, zaman zaman “büyük bir hata mı yapıyorum” sorusunun beyimde dönmesine sebep oldu..Ama “istifa etsem mi” zehri bir kere insanın kanına girdi mi, çıkarması da pek mümkün olmuyor; hele de her sabah ayakların geri geri giderek 70 km yol tepiyorsan.

Pek fazla risk alan biri değildim, sanırım ilk kez bu kadar büyük bir değişikliğe cesaret ettim ve eylemsizliğimden kurtulup istifayı verdim..Ama istifamı bildirdikten sonra, yüz üstü bırakmayı kendime yediremeyeceğim önemli bir işimi tamamlamak için yaklaşık 1.5 ay çalışmaya devam ettim..O sürede iş yerindeki yakın arkadaşlarıma durumu açıkladım ve her gün sona yaklaşmanın üzüntüsünü biraz daha fazla hissederek görevimi tamamladım..15 Haziran 2012 tarihinde,  5 yılımı tamamladığım ilk göz ağrımdan buruk bir huzurla ayrıldım.. 1 ay geçti ve ben sanki 10 yıldır çalışmıyor gibiyim, o derece uzaklaşmış hissediyorum kendimi..”Nasıl kalkıyordum ben her sabah 05.50’de ? Nasıl gidip geliyordum her gün 140 km yolu ? Onca stresi nasıl çekiyordum ?” soruları zihnimi meşgul ediyor şimdi.. Sanırım gülü seven dikenine katlanıyor bir şekilde..

Şimdi ne yapacağımı bilmiyorum.. Geleceğini planlayamamış yeni mezunlar gibiyim..Hayat çok enteresan bir mecra, ne zaman ne olacağı hiç belli olmuyor..İyi şeyler olmasını temenni ediyorum.. Sadece sağlıklı  olmayı ve ailemle, eşimle, sevdiklerimle, dostlarımla mutlu bir hayat yaşamayı diliyorum. Gerisi hakikaten teferruat..