Bulutlar insanın üstüne gelir mi ? Hani herkesin keyifle bakıp türlü şekillere benzettikleri pamuk yığınları. Evet geliyor..Beyaz beyaz..Zehir gibi yakıyor genzimi.. Havanın güzelliği içimi açıyor birden. Şu bulut canavara mı benziyor ? Yok yok kötü şeyler düşünme, şarkı söyle, ıslık çal, alkışla. Geçer. Hepsi geçer. Neler geçmedi ki ? Ya en kötüleri gelirse ve hiç geçmezse ?
Yağmur başlıyor inci gibi, bulutların tüm korkunçluğunu alıp süpürüyor üstümden. Gök kuşağı geldi oturdu hayatımın ortasına, rengarenk, cümbüş gibi; bakmaya, koklamaya doyamıyorum. Gök kuşağı mis kokar mı hiç ? Kokuyor…Bulutlara methiye düzenler görmüyorlar gök kuşağımı. Olsun ben görüyorum…Bir de o görüyor. Renk tutuyoruz kendimize, şarkıları boyayıp boyayıp, avaz avaz üflüyoruz sıkıntıları gök yüzüne. Güneş öyle bir açıyor ki, ne gam kalıyor ne kasavet.
İçim hep pır pır, tedirgin. Korkuyorum yedi rengimiz solacak, yok olacak diye. Şu hayattaki en dikenli endişe renklerimizi kaybetmek değil mi zaten ? Kaybedecek rengi olmayanlara
dönüşmekten korkuyorum, uykularım kaçıyor. Bir o anladı beni, üstelik doğru da anladı. Peki o zaman bu bulutlar neden etrafımda, niye bırakmıyorlar peşimi ? Gürül gürül yağmur dökülse de temizlese şu dünyanın pisliğini, alsa götürse yerin yedi kat altına. O zaman düzlüğe çıkar mı bu şer dolu yer yüzü ? Gök kuşağım umut veriyor bana, onun da içi mor dışı kırmızı, benim gibi. Üzerine titriyorum hem onun, hem gök kuşağımın..Ne olur hep bende kalın…
Not: Bugünlük böyle deneme –ya da sayıklama– türünde olsun. Kafamda çalan hüzünlü melodi ferahlatan cinsten. Sanki yagmurda ya da banyoda ağlıyor gibi. Baharda melankoli başkadır. . . Hayata güzel pencereden bakmaya devam. Haydi bahar yağmuru, temizle şu dünyanın pisliklerini. Bizden de mümkün olduğunca uzağa götür.
Veni,vidi,vici.. 