Yaşam rastlantılarla dolu bir balondur ve ölümünüz; ağaca tırmanmış bir kediden kaçan güvercinin, gagasıyla o balonu patlatma ihtimali kadar yakındır.
O kedi ağaca; bahçede kudurmuş gibi havlayan, ağzı salyalı, zifiri siyah köpekten kaçmak için çıkmıştır.
Köpek; o gün sinirli bir sabaha uyanmış olan, asabi sahibinin pataklamalarından korktuğu için deli gibi ulumaktadır.
Asabi sahip neden sinirli uyanmıştır?
Rüyasında, çocukluğunda işlediği –her veledin huyu olan türden– masum, dikkate değmez bir kabahat işlemiştir. Lâkin annesi onu kızgın yağ ile haşlamak suretiyle cezalandırmıştır.
Sahip, kolundaki yangını beyninin sol lobundaki tüm nöronlarda hissederek uyanmıştır. (Sağ lobunun tamamı; saçma bir aşk ile bağlı olduğu, kendisinden haberdar bile olmayan o meluna tahsis edilmiş olduğu için, devre dışıdır.)
Vücudunun sağ tarafı yanarken, iç çamaşırı (terden) sırılsıklam halde uyanır, rahmetli annesini hatırlayarak ağlamaya koyulur.
Onun canhıraş ağlamasını duyan zifiri siyah köpek delirir, vaveylayı duyan kedi korku içinde 9 metrelik ağaca tırmanır, güvercin can havliyle pike yaparak kanat çırpar ve BUM!
En güzel seyrinizdeyken, ölürsünüz.
Geçenlerde, robotların çocuk doğurma yetisine ne zaman sahip olabileceğine dair felsefi ve boğucu bir sohbet yürüttükten yaklaşık 1 saat sonra izlediğim animasyonda, bebek doğuran seks robotlarının yaşadığı ütopik bir galaksinin anlatıldığını şaşkınlıkla seyretmem sizce tesadüf mü?
Yoksa benim o filmi izleyeceğimi bilen “kader”, zihnime bu fikri mi yerleştirdi?
Acaba bu yazıyı yazarak, okuyan birinin yaşayacağı tesadüfe zemin mi hazırlıyorum?
“Kainatta, tesadüfe tesadüf edilmez.”
Socrates
Veni,vidi,vici.. 