En son kaç yaşındayken bir animasyon filminde gözlerim doldu ya da hangi animasyon ekrandaki karakterlerin çizgi değil de gerçekten oyuncu olduğu hissini yarattı bende; hatırlamıyorum..
Anime karakterlere ayrıca bir ilgim olmadığından; İstanbul Film Festival’inde gösterilen Yaz Savaşları‘na bilet almak aklıma gelmemişti..İki ayağımın aynı pabuçta olduğu bir vakitte arkadaşımın arayıp “Cumartesi öğlen için sana da bilet alıyorum” demesiyle Japon yapımı “Sama Wozu” filmini arşivimize katıverdik..
Masal bu ya; evrenin gelecek dönemlerinden birinde; tüm dünya vatandaşları “Oz” adında bir sanal alemde fink atarlarmış..Alışveriş, borsa, sohbet, evlilik, yemek, dans, spor.. Herkesin kendine has bir kimlikle (avatar tabir ediliyor, malum) akla gelen her aktiviteyi yürütebildiği çılgın bir platform..
Vaziyet böyleyken, Japonya’da yaşayan Natsuki adlı kızcağız; Oz sisteminin programcılarından liseli Kenji’ye ” kendisiyle birlikte ailesinin yanına gelmesini, 90. yaşını kutlamayı bekleyen ninesine karşı sevgilisiymiş gibi rol yapmasını” teklif eder ve Kenji kendini 27 kişilik devasa bir ailenin içinde bulur…
Bir gece acaip bir olay olur; liseli deha Kenji’nin cep telefonuna analitik bir soru düşer, o da dayanamaz harıl harıl cevabı bulmaya çalışır ve soruyu çözmesiyle birlikte farkında olmadan Oz sistemini çökerterek bir göktaşının yeryüzüne doğru alev alev hareketlenmesine sebep olur..
Bütün bunların televizyon aracılığıyla dünyaya duyrulmasıyla Kenji herkese afişe olur ve aile insanları kurtarmak, tüm dünyanın kullandığı sistemin çökmesiyle oluşan kaosu önlemek için seferber olur..
Film sırasında klasik bir kalabalık Türk ailesini izler gibi oldum bazen; ortada koşturan çocuklar, ailenin direği yaşlı nine, fırlama dayı/amca, asi ama idealleri olan genç, uzun masa sohbetleri, oynanan oyunlar, hamarat halde mutfakta uğraşan anneler..
Ekibi ayrıca tebrik etmek lazım; kurgu, görüntüler, çizimler, diyaloglar; hepsi ince düşünülmüş ve etkileyiciydi.. Emeği geçenler hakkında daha detaylı bilgi isteyenler buraya bakabilir..
.. İzleyin, pişman olmayacaksınız .. otanoshimini ! 🙂
Not : Filmi izlerken; çocukluğumda bir dönem çılgınlık boyutuna ulaşan Tamagotchi adlı manyak oyuncak geldi aklıma.. Muhtemelen hatırlıyorsunuzdur acıkınca beslediğimiz, uyuttuğumuz, gözümüz gibi baktığımız ve hatta ölünce üzüntüden tepindiğimiz bu aleti.. Deliymişiz galiba hafiften:)
Veni,vidi,vici.. 