Başlıktaki sorunun cevabı birçoğumuz için farklıdır, eminim ki..Ünlü olmak için büyük arzu duyanların varlığı yadsınamaz ancak; küçük ve kapalı dünyasında mutlu olan, kimse tarafından tanınmak istemeyen kişiler de vardır bu dünyada..
İşte Filmekimi’nde sırf yer bulduğum ve zamanı uyduğu için gittiğim, dolayısıyla beklentisizce izlemeye koyulduğum Superstar filmi tam da bu konunun üzerine parmak basıyor ve hiç ummadığım şekilde gözlerimi ekrandan ayırmadığım bir 2 saat geçirmemi sağlıyor.
Gayet sıradan, naif, kendine göre huzurlu bir hayatı olan ve bir geri-dönüşüm fabrikasında çalışan Martin Kazinski; günün birinde işe giderken yaptığı rutin metro yolculuklarından birinde garip bir olayla karşılaşır..Metroda yolculuk eden insanlar durup dururken bu naif adamın ismini söylerler , hatta çığlık çığlığa bağırırlar ve fotoğraflarını çekerler.. Kazinski bu durumdan hiçbir şey anlamaz ve işler giderek çığrından çıkar. Artık bu naif adamcağzın hiçbir özgürlüğü, huzuru kalmadığı gibi; onun üzerinden medya patronları da kendilerine pay çıkarmaya çalışmaktadırlar.
Filmdeki “aniden aşırı ünlü olma durumu” biraz abartılıp karikatürize edilmiş olsa da; günümüzde de bir video ile meşhur olan, her tarafta yazılıp çizilen, akabinde 1 hafta içinde unutulan pek çok karakter mevcut.
Fransa-Belçika ortak yapımı filmin yönetmeni Xavier Giannoli’nin iyi bir iş çıkardığını söylemek gerek sanırım..Teknik, sinematografik ve dramaturjik açıdan eleştiri yapabileceğim bir sinema bilgim yok; ancak başka türlü çekildiğinde biraz sıkıcı ve gergin olabilecek bir filmi, son derece ilgi çekici ve hareketli işlediği aşikar..
Ünlü olmanın dayanılmaz ağırlığı altında ezilen ve “azıcık aşım, kaygısız başım” hayatına geri dönmek için çırpınan Martin Kazinski’nin hikayesi izlemeye değer. ” Filmin türü ne? ” derseniz; biraz karışık bir tanımlama olsa da; “trajik melodram” diye cevaplarım.
Veni,vidi,vici.. 